Het is een startpunt van negatieve overtuigingen en neerslachtigheid, wat vervolgens een destructief bestaan creëert. Hierdoor kom ik niet meer uit mijn woorden en is mijn geheugen slecht. Dan voel ik mij dom en ga ik intern.
De hoofdpijn is niet weg te denken en de zwaarte is voelbaar. Dat maakt dat ik nergens zin in heb. Mijn eigen kwellen haalt mij continu onderuit en ik ervaar niet de eigenwaarde om mijzelf te herpakken. Ook zijn positieve gevoelens en geluk niet eigen en dus mag het niet bestaan. De leegte omarm ik tevens zonder moeite, want de liefde is beangstigend en stoot ik af. Zo zak ik steeds dieper weg, neemt de ruis mij over en breekt er weer een donkere episode aan.
Manon - 29 jaar
Depressies bleven komen. Verbergen en beter mijn best doen. De depressies werden steeds heftiger, ik deed steeds beter mijn best, maar kreeg concentratieproblemen en kon niets meer onthouden. Ik kon geen normale zin meer afmaken. Ik was er niet meer. Ik viel dieper en dieper. Ik kon niet meer. Tig medicijnen werden geprobeerd, met zó veel bijwerkingen, het is als drugs, je hebt er geen invloed op. 6 weken opbouwen, geen resultaat, of erger, weer afbouwen - nieuwe medicatie. Ik durfde niet meer.
De laatste depressie heeft ruim 5 jaar geduurd. Mijn 3 kinderen zijn nu 19-17-17 jaar. De jongsten zaten in groep 8. Ik zat bij het cabaret als een lege huls. Schuldgevoel. Falen als moeder, falen als partner, als vriendin, als verloskundige en als mens.
Veel therapieën heb ik gevolgd. O.a. een dagbehandelingstraject van 1 jaar, 4 hele dagen per week. Ik ben nu 51 jaar. Mijn baan als verloskundige heb ik na 25 jaar op moeten geven. Het ging niet meer, het was onverantwoord. De depressies werden steeds erger.
Elke keer hoop ik dat het de laatste keer is. De dood spookt, komt en gaat. Mijn kinderen zijn mijn anker.
Yvonne - 51 jaar
Depressies bleven komen. Verbergen en beter mijn best doen. De depressies werden steeds heftiger, ik deed steeds beter mijn best, maar kreeg concentratieproblemen en kon niets meer onthouden. Ik kon geen normale zin meer afmaken. Ik was er niet meer. Ik viel dieper en dieper. Ik kon niet meer. Tig medicijnen werden geprobeerd, met zó veel bijwerkingen, het is als drugs, je hebt er geen invloed op. 6 weken opbouwen, geen resultaat, of erger, weer afbouwen - nieuwe medicatie. Ik durfde niet meer.
De laatste depressie heeft ruim 5 jaar geduurd. Mijn 3 kinderen zijn nu 19-17-17 jaar. De jongsten zaten in groep 8. Ik zat bij het cabaret als een lege huls. Schuldgevoel. Falen als moeder, falen als partner, als vriendin, als verloskundige en als mens.
Veel therapieën heb ik gevolgd. O.a. een dagbehandelingstraject van 1 jaar, 4 hele dagen per week. Ik ben nu 51 jaar. Mijn baan als verloskundige heb ik na 25 jaar op moeten geven. Het ging niet meer, het was onverantwoord. De depressies werden steeds erger.
Elke keer hoop ik dat het de laatste keer is. De dood spookt, komt en gaat. Mijn kinderen zijn mijn anker.
Yvonne - 51 jaar
Hier martel ik mezelf mentaal door constant herinneringen en gedachtes op te halen die een bevestiging zijn van mijn overtuiging; ik ben een slecht mens en ik verdien dit leven op aarde niet.
Daaruit vloeit een oneerlijke strijd tussen mijn overlevingsdrang (die verlangt naar liefde en geluk) en straf voor mezelf (dat ik mezelf deze zaken ontzeg) waarin straf natuurlijk altijd wint; het slechtste mens op aarde moet natuurlijk ook boete doen…"
Margot - 24 jaar
Een tol van oneindigheid, dag in dag uit. Opgesloten in mijn hoofd. Compleet in mezelf gekeerd. Ik schreeuw, maar er komt geen geluid meer uit. Er is geen lichtje meer in deze duisternis, geen warmte en geen liefde voor niets of niemand. Ik voel het niet meer, het komt niet meer binnen.
Geen sprankel hoop dat ik nog bedenken kan. Ik ben op, het enige dat ik wil is een einde er aan maken. Naasten die me zien wegglippen in het gat van deze helse duisternis. Zij die niet meer tot me door kunnen dringen met hun warmte en liefde. Zij voelen zich machteloos. Het is een nachtmerrie die je niemand gunt.
Deze ontwrichtende ervaringen in mijn leven hebben mij steeds sterker gemaakt. Door de onvoorwaardelijke steun van lotgenoten en naasten sta ik hier nog steeds. Ik ben daar heel erg dankbaar voor. Ik heb een kwetsbaarheid. Deze heb ik geaccepteerd en ik heb er mee leren om gaan. Iedere goeie dag is er een.
Liefs, Rachel - 25 jaar - Hoopverlener